300

Σύμφωνα με ένα ρωσικό μύθο κάποιος πρέπει να γνωρίζει 300 θέσεις για να γίνει γκρανμέτρ, κανείς όμως δεν ξέρει ποιες είναι αυτές οι θέσεις. Υπάρχει κάτι στον αριθμό 300 που μαγεύει τους συγγραφείς σκακιστικών βιβλίων. Ο Ζίγκμπερτ Τάρας, ένας από τους ισχυρότερους παίκτες του κόσμου από το 1890 ως τα χρόνια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου έγραψε το Three Hundred Chess Games. Ο Βασίλι Πανόβ εξέδωσε στα ρωσικά το 300 Selected Games of Alexander Alekhine με σχόλια του τέταρτου παγκόσμιου πρωταθλητή. Στο βιβλίο GM-Ram ο Ρασίντ Ζιγιαντίνοβ δημοσιεύει 256 διαγράμματα με σκακιστικές θέσεις και ζητά από τον αναγνώστη να συμπληρώσει τις 44 θέσεις που απομένουν για να συμπληρωθεί ο αριθμός τριακόσια. Από τη στιγμή που ο σκακιστής κατέχει τη “γνώση του γκρανμέτρ”, το σκάκι είναι εύκολο, υποστηρίζει. Στο βιβλίο του περιλαμβάνει ακόμη 59 κλασικές παρτίδες, χωρίς σχολιασμό. “Για να γίνει κανείς παγκόσμιος πρωταθλητής -στο επίπεδο του Αλιέχιν και του Κασπάροβ- πρέπει να ξέρει 1.000 σημαντικές παρτίδες κορυφαίων παικτών”, καταλήγει ο συγγραφέας.
Ο γνωστός (και πολυγραφότατος) άγγλος γκρανμέτρ Τζον Ναν προσεγγίζει διαφορετικά τον αριθμό 300. Αντί για θέσεις, διαπραγματεύεται ιδέες.  Το βιβλίο του Understanding Chess Endgames είναι μια θαυμάσια παρουσίαση εκατό βασικών ιδεών στα φινάλε. Η συνέχεια είναι το Understanding Chess Middlegames που περιέχει 100 σημαντικές ιδέες του μέοου της παρτίδας, η καθεμία με δυο παραδείγματα. Συνολικά, 300 θέσεις. Δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί το Understanding Chess Openings, αν και ο αναγνώστης βρίσκει πολλές και πλούσιες ιδέες για το άνοιγμα στα βιβλία του Ναν Understanding Chess Move by Move και 101 Brilliant Chess Miniatures.
 Σε ένα από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, ο Ναν εξετάζει ένα από τα κύρια στοιχεία του μέσου της παρτίδας: “Όλα τα σημεία της σκακιέρας συνδέονται. Τα σχέδια, οι στρατηγικές και το τακτικό παιχνίδι που παρουσιάζονται σε μια πλευρά της σκακιέρας επιρεάζουν και την υπόλοιπη σκακιέρα με απρόβλεπτους τρόπους”. Για να περιγράψει αυτό το θέμα, ο συγγραφέας συνδέει δυο παρτίδες με το ίδιο θέμα. Την παρτίδα  Botvinnik-Capablanca, που είναι μια από τις γνωστότερες στη σκακιστική ιστορία, και την παρτίδα Kavalek – Uhlmann από το ιντερζόναλ της Μανίλας, το 1976. Και στις δυο παρτίδες τα λευκά παίζουν α3-α4, χάνοντας στη συνέχεια το πιόνι, αλλά ανοίγοντας τη διαγώνιο για τον μαυροτετράγωνο αξιωματικό, ο οποίος βοηθά στην τελική επίθεση.
Διασκευή άρθρου του Λουμπομίρ Κάβαλεκ

 http://www.skakistiko.com/